တစ္ေရးႏုိး အလွ

ျပတင္း၀ကုိပြတ္ေခၽြ ေတးဆုိလုိက္တ့ဲ ေလသံ
တစ္ေရးႏုိးကာရံျဖစ္ေနတယ္။
တြယ္တာမ့ဲမုိ႕ ဆြဲဖက္ထားမိပါရဲ႕။

တုိးတုိးေလး။ တကယ့္တုိးတုိးေလးပါ။ လေရာင္ဆီကဆင္းလာတာလား။ ပင္လယ္ျပင္က တက္လာတာလား ခြဲျခားမသိခ့ဲဘူး။ ဟုတ္တယ္၊ ဒီေဒသကပင္လယ္နဲ႕လည္း နီးတယ္၊ ျပီးေတာ့ ဒီညလမင္းလည္း သာေန တယ္။ တုိးတုိးတုိက္ခတ္လုိက္တ့ဲ ေလညင္းေလးဆီမွာ ရနံ႕တစ္ခ်ိဳ႕ရေနတယ္။ ျပီးေတာ့ လွေနျပန္တယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ တစ္၀က္ အရိပ္ထုိးေနတ့ဲ ျပတင္း၀က သူတုိး၀င္လာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တုိးတုိးေလးပဲ ေတးဆုိ တယ္။ သန္ေခါင္းယံမုိ႕ တီးတုိးေတးဆုိသံလည္း က်ယ္ေလာင္ေနတယ္။ ေပြ႕ဖက္ထားမိတယ္။ အားကိုးရာ ဆုိလို႕ ဒီတစ္ညေတာ့ သူပဲရွိေနတယ္ေလ။ တိမ္စြန္ေတြ အၾကားပုန္ကြယ္သြားမွာရယ္။ ေလႏွင္ ရာလုိက္ျပီး အေ၀းထြက္ေျပးသြားမွာပဲ စုိးရိမ္ေနမိပါတယ္။

တစ္ေလာကလုံးတိတ္ဆိတ္လုိ႕။
မအိပ္စက္ႏုိင္ေသးသူတစ္ခ်ိဳ႕ငုိညဥ္းေနၾကမလား။
ၾကယ္ေၾကြတစ္ခ်ိဳ႕ ခရီးႏွင္သြားၾကတယ္။

ဟုတ္တယ္။ တစ္ေလာက္လုံး တိတ္ဆိတ္လုိ႕၊ တစ္ေရးႏုိးညဥ့္ငွက္တုိ႕ေအာ္သံတုိ႕သာရွိေနတယ္။ ဘယ္လူး ညာလြန္႕နဲ႕ အိပ္စက္ျခင္းသေဘာတရားကုိ ရွာေဖြေနသူတုိ႕ လမ္းေပ်ာက္ေနဆဲျဖစ္ေနမလားေတြးေနမိ တယ္။ အျပာေရာင္လြင္ျပင္က်ယ္ၾကီးထဲက က်ယ္ေၾကြတစ္ခ်ိဳ႕ ေျပးဆင္းသြားၾကတယ္။ 

ၾကယ္ေၾကြေတြနဲ႕ အတူ….။ အထိတ္တလန္႕ ေယာင္ယမ္း စမ္းလုိက္မိေတာ့ အသက္ရႈသံတုိ႕သာရွိေန တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ ငါရွိေနေသးတယ္။

အေမွာင္က်ေထာင့္တစ္ေနရာမွာလရိပ္ေလးကေနတယ္။
အေဆာင္ေရွ႕မွာေတာ့ ပင္ပ်ိဳတစ္စု ဖက္တြယ္ရင္း အိပ္ေမာက်လုိ႕။

မြန္းက်ပ္ေနတ့ဲ ခဏတာကုိ ေျပေလ်ာ့ဖုိ႕ လမ္းထေလွ်ာက္မိတယ္။ သန္းေခါင္ယံ လရိပ္ေလးက အေမွာင္ က်ေထာင့္ တစ္ေနရာမွာ ေျပးေနတယ္။ တိတ္ဆိတ္ေပမယ့္ ျငိမ္သက္လုိ႕ေတာ့မေနပါ။ ေလညင္း ရွိေနတယ္။ လရိပ္ေလးကေနတယ္။

အေမွာင္နဲ႕အလင္း အားျပိဳင္ခ်က္ရဲ႕ အရႈံး အႏုိင္ ေျပာပိုင္ခြင့္က ညီမွ်ေနတယ္။ လရိပ္နဲ႕ေလညင္းကုိ အေဆာင္ ေရွ႕ျမက္ခင္းျပင္ေပၚက ပင္ပ်ိဳတစ္စုက ေငးရီရင္း အိပ္ငုိက္ေနၾကတယ္။ ကုိယ္တစ္ေယာက္သာ မအိပ္ႏုိင္ေသးပဲ တစ္ေရးႏုိးဒဏ္ခ်က္ကုိ ကုစားေနမိတယ္။

ႏုိးတစ္၀က္ေပမယ့္ …
ျပန္အိပ္စက္မိမွာ…
စုိးေနမိပါတယ္…..။..........။

ဟုတ္တယ္။ တစ္ေရးႏုိးပါပဲ။ ေ၀ဒနာမ်ားကုိကုစားရင္း ျပန္အိပ္စက္မိမွာပဲစုိးေနမိပါတယ္။